De kranten staan vol over eenzaamheid en mensen die van betekenis willen zijn. Het is vaak het eerste wat je tegenkomt in het contact met bewoners op instellingen; ze zijn meteen je beste vriend.
Ik zie daar ook collega’s uit de belangenbehartiging mee worstelen. Op Facebook bijvoorbeeld, met al die ‘kijk mij eens selfies’ en soms pijnlijke persoonlijke ontboezemingen.
Datzelfde heb ik wanneer ik sommige ervaringsdeskundigen aan het werk zie. Naast alle goede dingen als het zelfvertrouwen, is het toch vooral veel dankbaarheid voor de kans om het eigen verhaal te doen en eindelijk eens gehoord te worden. Daarbij blijft het dan vaak, er wordt geluisterd. (meer…)